Το ποδόσφαιρο παίζεται στον αγωνιστικό χώρο, πάνω στο γρασίδι. Πίσω από τα κάγκελα όμως είναι η αγάπη που έχουν μερικοί για την ομάδα. Μια αγάπη που κρατάει χρόνια από Α' Εθνική μέχρι και τοπικό. Μια τρέλα που μερικοί δίνουν και το υστέρημα τους να δουν την αγαπημένη του ομάδα. Και εμάς η αγαπημένη μας ομάδα είναι ο ΑΟ Χαλκίς. Η ομάδα της πόλης μας. Η κυανόμαυρη αγάπη μας που εδώ και 45 χρόνια μας έχει πάρει τα μυαλά. Αυτή η ομάδα τώρα βρίσκεται σε δύσκολο σημείο. Τα οικονομικά προβλήματα μπορεί να μας στερήσουν την χαρά να βλέπουμε τον ΑΟΧ.
Έτσι είναι τα πράγματα. Την ίδια κρίση περνάνε πολλές ομάδες στην Ελλάδα. Εδώ όμως είναι διαφορετικά. Εδώ ο δήμος μας έχει στο φτύσιμο. Εδώ το γήπεδο μας είναι έτοιμο να πέσει και δυστυχώς τόσα χρόνια δεν υπάρχουν ιδιόκτητες υποδομές της ομάδας. Είμαστε στο χείλος του γκρεμού και είναι λίγοι αυτοί που βοηθάνε. Είναι λίγα τα λεφτά που μαζεύονται.
Φτάσαμε να μιλάμε για καταστάσεις 2004. Φτάσαμε να βλέπουμε να λιγοστεύει ο κόσμος. Αν φτάσουμε και σε σημείο να ζήσουμε δεύτερη διάλυση του ΑΟΧ, η έστω έναν υποβιβασμό στο τοπικό, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας σε αυτή την καταραμένη πόλη να μην θέλουμε να έχουμε ένα αθλητικό πνεύμα. Μην ξεχνάμε ότι οι 3 μεγάλες ομάδες της πόλης μας (ΑΟΧ, ΑΓΕΧ, ΝΟΧ) στα αθλήματα τους φτάσανε στο πάτο.
Το μέλλον είναι αβέβαιο αλλά η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Το θέμα είναι ποιοι έχουν τις ευθύνες που αργοπεθαίνει η ελπίδα. Ποιοι ενώ μπορούν δεν κάνουν κάτι; Κι όμως ενώ ξέρουμε την απάντηση φοβόμαστε να την πούμε. Έτσι είναι τα πράγματα στην Χαλκίδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου