0 ΟΠΟΙΟΥ ΤΟΥ ΜΕΛΛΕΙ ΝΑ ΠΝΙΓΕΙ...

Το λεκανοπέδιο συγκεντρώνει, βάσει της τελευταίας απογραφής, πάνω από το 40% του συνολικού πληθυσμού της Ελλάδας, οπότε καταλαβαίνετε ότι 4 εκατομμύρια (και βάλε) ψυχών, έχουν να διηγηθούν πάμπολλες ιστορίες, ιδιαίτερα σε αθλητικό επίπεδο… Ως επαρχιώτης, δεν είμαι σε θέση να κρίνω με αντικειμενικότητα, εάν η ιστορία η οποία θα παρατεθεί στις παρακάτω γραμμές είναι το ίδιο ”πιασάρικη” ή ενδιαφέρουσα για όσους δεν έχουν επαφή με το ”τι εστί ΑΟ Χαλκίς”, ωστόσο βάζω το ”χέρι” μου στη ”φωτιά” ότι η τρέλα που εμπεριέχεται φτάνει και περισσεύει, καθώς συνάδει απόλυτα με το προσωνύμιο που έχουν προσδώσει, πρώτιστα οι ίδιοι οι Χαλκιδέοι στην πόλη τους και ό,τι περιέχεται εντός της… Ε ναι λοιπόν, τα νερά είναι ”τρελά” στον Εύριπο, με την ”αύρα” τους να παρασύρει και τον ιστορικό ΑΟ Χαλκίδας…

The story so far

Πάμε τώρα στους πραγματικούς πρωταγωνιστές, που αποτελούν τον λόγο για τον οποίο γράφτηκαν αυτές οι γραμμές. Τους παίκτες και το προπονητικό επιτελείο του ΑΟ Χαλκίς, που μπήκαν, όπως και αρκετοί πρώην συνάδελφοί τους, σε μια περιπέτεια η οποία, ανάθεμα και αν γνωρίζουν που θα τους βγάλει.

Μισό αιώνα ύπαρξης μετρά αυτή η ομάδα, αντίστοιχοι είναι και οι «σκόπελοι» που κλήθηκε να περάσει και να σταθεί όρθια, έπειτα από τεράστιες φουρτούνες. Ιδίως τα τελευταία είκοσι χρόνια, το δρομολόγιο Γ’ Εθνική – Α’ Τοπικό (ακόμη και Β’) θα μπορούσε να συγκριθεί με τη συχνότητα των δρομολογίων που εκτελεί το ΚΤΕΛ από τη Χαλκίδα στην Αθήνα.

Μιλάμε για μια κατάσταση που ξεπερνά την τρέλα, καθώς η μια χρονιά άρχιζε με όνειρα για επιστροφή στην επαγγελματική κατηγορία και κατέληγε με την αγωνία του ”αν η ομάδα θα κατέβει , έστω στα τοπικά την επόμενη σεζόν”. Οι υπαίτιοι γι’ αυτό το συνεχές και μη διακοπτόμενο, rollercoaster είναι αρκετοί, ωστόσο στο παρόν κείμενο δεν θα αναλυθεί οτιδήποτε επί τούτου, καθώς υπάρχουν αρκετές αξιόλογες πηγές πληροφόρησης για το ”παρασκήνιο” του ΑΟΧ, από εμένα.

Η ουσία είναι ότι το συνεχές γαϊτανάκι του ”παίζουμε – διαλυόμαστε” – ”ανεβαίνουμε – πέφτουμε” – ”μεγάλο μπάτζετ ή μικρό” κούρασε τους πολίτες της Χαλκίδας, που μετά από τις πρώτες ανεπιτυχείς προσπάθειες και τα μεγάλα λόγια που ακούστηκαν, γύρισαν, δικαιολογημένα ως ένα σημείο, την πλάτη στην όποια προσπάθεια στηνόταν για να… γκρεμιστεί εν τέλει λίγους μήνες νωρίτερα, σαν το γιοφύρι της Άρτας.

Φέτος, η σεζόν άρχισε κάπως αντίστροφα για την ομάδα του Αντώνη Αυλωνίτη. Το καλοκαίρι έγιναν κάποιες προσπάθειες ώστε η ομάδα, ως περσινή δευτεραθλήτρια, να εξασφαλίσει την άνοδο στη Β’ Εθνική, λόγω της αδυναμίας απόκτησης ενημερότητας από συλλόγους της πάνω κατηγορίας. Δεν τα κατάφερε. Το γιατί και το πως είναι άλλη κουβέντα. Η ουσία είναι πως αυτοί που έμειναν, κλήθηκαν να τα βγάλουν πέρα εκ νέου στη Γ’ Εθνική, που δεν έχει μεν το στάτους παλαιότερων ετών, όμως έχει κάποια αίγλη, έστω κατ’ όνομα.

Υπό κανονικές συνθήκες, δίχως τα οικονομικά προβλήματα που υπάρχουν στον σύλλογο, ”προίκα” από το σύνολο των προηγούμενων διοικήσεων, η ομάδα θα έθετε σοβαρή υποψηφιότητα για την άνοδο, πάντοτε με αγωνιστικά κριτήρια. Πέρσι και να ήθελε, δεν θα μπορούσε, έχοντας μπροστά της την παντοδύναμη και αταίριαστη για την τρίτη κατηγορία, Παναχαϊκή του Κώστα Κατσουράνη, όμως παρ’ όλα αυτά, με εντυπωσιακό ντεμαράζ, πήρε τη θέση πίσω από τους Πατρινούς.

Όμως οι συνθήκες που διαμορφώθηκαν στην πορεία καθιστούσαν απαγορευτικά τα όνειρα ανόδου, θέτοντας σε πρώτο πλάνο αυτά της επιβίωσης, ή αν θέλετε, τον εφιάλτη που πέρασε εκ νέου πάνω από το Στάδιο και απειλεί να ”στρογγυλοκαθίσει” εκ νέου πάνω από τα κεφάλια των ”Νερατζούρι”. Άπειρες δυσκολίες και καθυστερήσεις σε επίπεδο πληρωμών, μετακινήσεις εκτός έδρας με το… τσιγκέλι, όπως στο παιχνίδι με τη Σαντορίνη. Γενικά, μια κατάσταση που δεν προδικάζει ευοίωνα συναισθήματα…

Κι όμως. Έπειτα από τη συμπλήρωση των οκτώ πρώτων αγωνιστικών, η Χαλκίδα, αγωνιστικά, όχι απλά αντέχει, αλλά προβάλλει με αξιώσεις το δικαίωμά της για την πρωτιά. Χθες μάλιστα (3/12), πέρασε με ”διπλό” από μια δύσκολη έδρα, αυτή της Ερμιονίδας (2-1), μαζεύοντας την απόσταση από τα πρώτα, Σπάτα στους δύο βαθμούς. Την επόμενη Κυριακή, τα παιδιά θα πάνε στην έδρα του (όντως) Αήττητου Σπατών, σε μια προσπάθεια να τον ”καβαλήσουν” και να πιάσουν κορυφή.

Παρά τα προβλήματα και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, οι παίκτες, όσοι έμειναν, και το τεχνικό επιτελείο συνεχίζουν και κάνουν τη δουλειά τους, προσπαθώντας να θέσουν για ενενήντα λεπτά εκτός όλα όσα τους απασχολούν κατά τη διάρκεια της εβδομάδας. Μια προσπάθεια άκρως συγκινητική, ιδίως όταν προέρχεται από παιδιά, τα οποία κατά την πλειοψηφία είναι ”τέκνα” μιας πόλης που ”διψά” για παραστάσεις σε υψηλό επίπεδο και προσμένει πότε θα δικαιωθεί.

Όποιο κι αν είναι τα αποτέλεσμα στα Σπάτα κι εν τέλει η κατάληξη μιας χρονιάς που ήδη περνά από χίλιες δυο δοκιμασίες, το ”μπράβο” θα είναι δεδομένο, πολλώ δε μάλλον όταν υπάρχει η δυνατότητα να το δώσεις και προσωπικά σε δύο στελέχη της ενδεκάδας, με τα οποία μεγάλωσες παρέα. Όσοι, λόγω χρόνου, δουλειάς και ζωής, δεν είμαστε πλέον αρκετά κοντά στην ομάδα, αισθανόμαστε ήδη ”γεμάτοι” από την προσπάθεια.

Κακά τα ψέματα, όσοι γνωρίζουν το ”τι εστί Χαλκίδα” έχουν στο μυαλό τους παν ενδεχόμενο και συνήθως από την κακή σκοπιά. Δεν μάθαμε έτσι, άλλα έτσι τα έφερε το παρελθόν και οι επιλογές που έγιναν. Τουλάχιστον, με παραδείγματα όπως αυτά που δείχνουν άπαντες οι πρωταγωνιστές του συλλόγου (παίκτες και προπονητικό επιτελείο), μπορούμε τουλάχιστον να χρησιμοποιούμε το γνωστό ρητό που λέει το εξής: ”Όποιου του μέλλει να πνιγεί, ποτέ του δεν πεθαίνει”…

Ακολουθεί ένα μεγάλο (σε μήκος) υστερόγραφο

Γνήσιο τέκνο της Χαλκίδας, μεγαλωμένος μόλις 150μ από το γήπεδο της πόλης, την έδρα της ομάδας με τα μπλέ και τα μαύρα, δεν ήθελε και πολύ ώστε η θέση από το μπαλκόνι του πατρικού, όπου κάθε Κυριακή φρόντιζαν να φτάνουν οι φωνές από το στάδιο, να μετατραπεί σε… πρώτο τραπέζι πίστα στα άβολα λευκά καρεκλάκια που διαθέτει κάθε επαρχιακό γήπεδο που (δεν) σέβεται τον εαυτό του.

Οι παρέες ποικίλαν, με το πρώτο ”βάπτισμα” να γίνεται όταν η ηλικία μετά βίας ξεπερνούσε το διψήφιο νούμερο. Ο κολλητός μου με τον πατέρα του, στη συνέχεια ο πρώτος μαζί με τους υπόλοιπους φίλους και γνωστούς, με ήλιο, με βροχή, με αμύθητα κρύα. Το πόστο παρέμεινε πιασμένο κάθε δεύτερη Κυριακή, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, είτε η Χαλκίδα τα έβαζε με τον διάττοντα Αστέρα (Τρίπολης) της εποχής (Γ’ Εθνική), είτε στην τοπική κατηγορία, με αντιπάλους χωριά που μετά βίας κι αυτά με τη σειρά τους, δεν ξεπερνούσαν τους 100 μόνιμους κατοίκους.

Με λίγα λόγια, η συνήθεια έγινε λατρεία. Το γήπεδο υπήρξε τόπος ραντεβού, καυλάντας, κουβέντας και κάπως έτσι κύλησαν όλα τα χρόνια της εφηβείας. Κάποια στιγμή, κάπου στο 2009, ορισμένοι ”τρελοί” αποφάσισαν ότι δεν γίνεται να ερχόμαστε στο γήπεδο εμείς και άλλοι δέκα, βάζοντας τον ”σπόρο” για τη δημιουργία συνδέσμου, σε μια εποχή που το ”μαζί” ακόμα πουλούσε ως έννοια.

Σε αυτή την προσπάθεια θέλησα να βάλω και εγώ το χεράκι μου, ακολουθώντας απλά τη μούρλα. Ο σύνδεσμος μπορεί μεν να δημιουργήθηκε αρκετό καιρό αργότερα, ωστόσο μέσο της προσπάθειας αυτής προέκυψαν άλλα. Δίχως να το καταλάβω βρέθηκα από τις εξέδρες του γηπέδου σε ραδιοφωνικό στούντιο, έκοβα βόλτες στα αποδυτήρια και καθόμουν δίπλα από τον πάγκο… Τι λες τώρα;

Σε ηλικία 15 χρονών, ”ποτισμένος” με την άγνοια του κινδύνου, όπως συμβαίνει και πρέπει να συμβαίνει σε αυτές τις ηλικίες, ακολούθησα μαζί με τον έτερο κολλητό μου την πρόσκληση των παιδιών που έτρεχαν τα οπαδικά. Δώσ’ του εκπομπές στο ραδιόφωνο, με τον Τάσο, τον Γιάννη και τον Κώστα, δώσ’ του ατελείωτες κουβέντες για την ΑΕΚ με τον Τόλη, για τον Παναθηναϊκό με τον άλλο Αποστόλη, δώσ’ του πλάκες στο στούντιο με τον Γιάννη, τον πιο χαρακτηριστικό ΠΑΟΚτσή κάτω από τα Τέμπη.

Με λίγα λόγια, δίχως να έχω τον χρόνο να διαχειριστώ του τι συμβαίνει, είχα βρεθεί να ασχολούμαι και να απασχολούμαι με το αντικείμενο το οποίο ακολουθώ έως σήμερα για να βιοπορίζομαι και να βγάζω το ”άχτι” μου, έχοντας λάβει την ευκαιρία από μια ηλικία που ανάθεμα αν ξέρεις που πατάς και που βρίσκεσαι…

Ό,τι κι αν συμβεί λοιπόν στο μέλλον, θα έχω να θυμάμαι ότι κάποτε, κάποια στιγμή, η αφετηρία για το ”ταξίδι” προς το όνειρο που είχα από τα μικράτα μου, είχε ”πηγή” της και αφορμή της τον ΑΟ Χαλκίς.

Κώστας Κουτσαυλής

Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο speechmadness.wordpress.com