2 ΔΕΝ ΧΑΘΗΚΕ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ!

Καλησπερίζω τους απανταχού ΑΟΧάρες! Η τελευταία επαφή μου με το blog χρονολογείται σίγουρα αρκετό καιρό πρίν όμως, ιδιαίτερα τώρα, μετά και τις τελευταίες εξελίξεις αρχής γενομένης από την Κυριακή, θα 'θελα να τοποθετηθώ.
Καταρχάς όλοι όσοι βρεθήκαμε στο γήπεδο την Κυριακή, είτε λίγο είτε πολύ ξενερώσαμε. Όχι τόσο για την ήττα αλλά για τον τρόπο με τον οποίο αγωνίστηκε η Χαλκίδα απέναντι σε ένα (ας μη γελιόμαστε) φαβορί για την άνοδο στην Γ' Εθνική (και όχι football league 2 - τρομάρα τους). Όλοι, τα παιδιά στον πάγκο και ο maestro, όλοι εσείς στην εξέδρα αλλά και εμείς στα δημοσιογραφικά (άλλο παλούκι και απο κεί στο θέμα της μετάδοσης) με τον Κωστή, περιμέναμε να πανηγυρίσουμε. Μάλιστα είχαμε το χέρι στο cd-player του Σταδίου, έτοιμοι να βάλουμε τον ύμνο μας και να αναγγείλουμε τον σκόρερ. Αλλά τίποτα απ' αυτό δεν έγινε προς θλίψη και απογοήτευση.
Η ομάδα στο πρώτο αγώνα της χρονιάς στο ταλαιπωρημένο Στάδιο, παρουσιάστηκε Α-ΝΕΥ-ΡΗ. Ο χαρακτηρισμός ντέρμπυ στο συγκεκριμένο αγώνα απλά εμένα δε μου χωράει βρε παιδί μου διότι και η Κόρινθος ήταν σκέτη καταστροφή. Πονέσανε γενικά τα μάτια μας. Σαν να μην υπήρχε συγκεκριμένο πλάνο μεσα στο χορτάρι, με εναν Χρυσάφη έξω από τα νερά του (καλώς η κακώς περιμέναμε και περιμένουμε πολλά απ' τον Γιάννη). Όπως μου έλεγε απεσταλμένος από την Κόρινθο, επιφορτισμένος για το ρεπορτάζ, ''Έτσι παίζει η ομάδα'', και σκέφτηκα απο μέσα μου ειλικρινά αν είναι περήφανος για όλο αυτό.
Όμως παιδιά όπως κι αν έπαιξε, η φιλοξενούμενη πήρε το αποτέλεσμα που ήθελε χωρίς να ιδρώσει. Κι αυτό θα πρέπει να μας ανησυχεί, διότι εδώ μέσα, πεποίθηση μου είναι πως ακόμα κι αν χάνουμε η ομάδα πρέπει να μασάει σίδερα ή τουλάχιστον να δίνει ο,τι έχει και δεν έχει. Σιγά σιγά ίσως να στερέψουν οι όποιες δικαιολογίες, διότι και 3 μήνες σχεδόν προετοιμασία έγινε, και διαθέτουμε υλικό οχι Δ' αλλα Β' Εθνικής. Μένει να φανεί στο προβατοχόρταρο του Δημοτικου Σταδίου αυτό.
Εμάς παιδιά η δουλειά μας είναι η στήριξη. Τους υπολοίπους που απλά κράζουν απλά το μόνο που έχετε (και έχουμε) να κάνουμε εμείς που την πονάμε την ομάδα, είναι να τους σκεφτόμαστε όταν κάνουμε κατάθεση χοντρών στον καμπινέ μας. Καλώς ήρθαν αυτοί οι 800-900 την Κυριακή, αλλα όλοι γνωρίζουμε πως στην πρώτη στραβή, (που 'ρθε γρήγορα), θα μείνουν οι μισοί και παρακάτω. Ε λοιπόν εμείς αυτούς δεν τους πολυθέλουμε.
Σίγουρα η ομάδα μπορεί να τους έδωσε δικαίωμα να κράζουν αλλά παλιά τους τέχνη κόσκινο. Οι φίλοι του ΑΟΧ δεν έχουν σκατά στο κεφάλι τους και ειμαι αρκετα περήφανος γι' αυτό. Είναι λίγοι μεν πλέον οι σκληροπυρηνικοί αλλά όχι με γαλανομαυρα γυαλιά. Πάνε σε οποιο γήπεδο κληθεί να παίξει η ομάδα αλλα και κριτικάρουν τα κακώς κείμενα. Γι' αυτο και ξεχωρίζουμε παρα τις προκλήσεις εδώ στο τσάτ και παραέξω.
Τίποτα δεν πάει χαμένο οπως λέει και η Χαρούλα. Και το πιστεύω μάγκες. Τίποτα δεν κρίθηκε. Οι μεγάλες ομαδες ξεχνάνε τα στραβοπατήματα και προχωράνε με άλλο στύλ παραπέρα, χωρίς να εμμένουν. Ετσι πρεπει να κανει και ο ΑΟΧ, αρχης γενομένης στο Ναύπλιο. Στηρίζουμε την ομάδα και είναι λογικό να μας πονάει βρε αδερφέ γιατι ο ΑΟΧίτης δεν δέχεται αμαχητί την ήττα, δεν θα απολογηθούμε που ξενερώσαμε!

Καλό σας απόγευμα μάγκες τα ξαναλέμε σύντομα!

Κώστας Κουτσαυλής (Kabamaru)