4 ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΧΑΛΚΙΔΕΟΥ ΦΙΛΑΘΛΟΥ ΤΟΥ ΜΠΑΣΚΕΤ

Με βάση τα όσα περνάμε αυτό τον καιρό δεν θα έπρεπε να είχαμε το μυαλό μας πουθενά αλλού εκτός από το πως θα περάσουμε την επόμενη μέρα μας, μιας κ σε τέτοιο σημείο η πατρίδα μας δεν είχε φτάσει ποτέ στο παρελθόν. Ο αθλητικός όμως χώρος της Χαλκιδας που έχω κινηθεί τον τελευταίο καιρό με έχει κάνει ακόμη περισσότερο να πιστέψω πως πραγματικά μας αξίζει κ περνάμε αυτά που περνάμε τον τελευταίο καιρό.

Γεννήθηκα μέσα σε μια οικογένεια που είχε τον αθλητισμό μεράκι κ αν μη τη άλλο οι γονείς μου έβλεπαν την ενασχόληση μου με αυτόν όπως έβλεπαν την ενασχόληση μου με τα υπόλοιπα μαθήματα. Ήταν αυτό που με ξεκούραζε κ μου έμαθε την ομαδικότητα, τη συνεργασία, τη συναναστροφή κ όλα όσα μπορεί να προσφέρει ο αθλητισμός κ η ένταξη ενός παιδιού σε μια αθλητική ομάδα.

Στα παιδικά μου λοιπόν χρονιά η επαφη μου με το basket ήταν καθημερινή μιας κ ο πατέρας μου Δημήτρης Δαρδανός υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη της ΑΓΕ Χαλκίδος μαζί με αρκετούς Χαλκιδέους που αγαπούσαν τα σπορ εκτός ποδοσφαίρου. Παρακολουθώ λοιπόν αυτη την ομάδα απο τότε που ιδρύθηκε μέχρι κ τα τελευταία χρόνια. Όταν λοιπόν πέρυσι μου ζητήθηκε από μερικούς ανθρώπους να βοηθήσω μια προσπάθεια που ξεκίνησε, εν μέσω αυτής της κρίσης, απο παλιούς φίλους του basket, αθλητες κ ακόμη μερικούς ανθρώπους, πολίτες της Χαλκιδας με ανιδιοτελής σκοπούς με σκοπό κ μόνο την ανάπτυξη του basket στην πόλη που γεννήθηκα αλλά δυστυχώς δε ζω, δέχτηκα χωρίς δευτερη σκέψη. Το μικρόβιο υπήρχε. Ήρθε κ το έναυσμα.

Η ομάδα του Γυμναστικού Συλλόγου Χαλκιδας, μια επιτυχημένη ομάδα με ιδρυτή τον Βαγγελη Μπρουζο, έναν από τους παλαιότερους Ευβοεις παράγοντες κ φίλους του μπάσκετ οπως επίσης κ από τα ιδρυτικά μέλη της ΑΓΕΧ.

Το τελευταίο διάστημα, έχει περασει στα χέρια του κ. Τάσου Κολτσιδόπουλου, ενός ακόμη φίλου του μπάσκετ, κ πτυχωμένου επιχειρηματία που τα τελευταία χρόνια δραστηριοποιείται κ στην ανάπτυξη του Χαλκιδεϊκου basket προσφέροντας σε πολλούς τομείς.

Ο Γυμναστικός λοιπον ξεκίνησε μια προσπάθεια πέρυσι διοικητικα κ οικονομικά, μεσα από το Chalkida Basketball Schools, για να ενώσει όλα τα τμήματα ακαδημιων της ΑΓΕΧ κ του Γυμνιστικού μαθαίνοντας basket τα παιδιά αυτής της πόλης. Η προσπάθεια αυτή που αγκαλιάστηκε από τις οικογένειες της Χαλκιδας οι οποίες έφεραν τα παιδιά τους κ κάποιους επιχειρηματίες που βοήθησαν υλικά κ οικονομικά.

Κάτω από την ίδια διοίκηση που στήριζε επαναλαμβάνω κ τις δυο ομάδες τη πόλης μας, η οποία ήταν υπεύθυνη για τα αγωνιστικά τμήματα της ΑΓΕΧ κ του Γυμναστικού που αγωνιζόντουσαν στα διαφορά πρωταθλήματα ήρθε το τέλος της χρονιάς που έφερε την παραμονή του αντρικού τμήματος του Γυμναστικού στη Γ’ Εθνική, ένα πρωτάθλημα από το όποιο υποβιβάζονταν 6 ομάδες, την άνοδο του γυναικείου τμήματος της ΑΓΕΧ στην Α2 εθνική κατηγορία, τη δεύτερη πανελλήνια θέση της ΑΓΕΧ στις κορασίδες κ περίπου 250 παιδιά κάθε ηλικίας να παίζουν basket καθοδηγούμενα από γυμναστές, καταξιωμένους προπονητές, γιατρούς, φυσιοθεραπευτές, στα τρία κλειστά γυμναστήρια της πόλης μας.

Στα μέσα της πετυχημενης όπως ανέφερα παραπάνω παρισινής χρονιάς δημιουργηθηκαν κάποιες διαφωνίες, δυσαρέσκειες κ αποχωρήσεις. Οι διαφωνίες κ οι συγκρούσεις απόψεων είναι θεμιτές μέσα σε ένα κλειστό κύκλο μιας διοίκησης σωματείων. Πάντα όμως την τελική απόφαση κ ευθύνη έχει αυτός που πληρώνει κ στο τελος καλείται να πληρώσει «το λογαριασμό». Δε δικαιολογούνται λοιπόν αποχωρήσεις, λασπολογίες, εκβιασμοί, αναστατώσεις, δημιουργία εντυπώσεων, μέσα σε μια κλειστή κοινωνία όπως είναι η Χαλκίδα.

Αυτά λοιπον ξεκίνησαν όταν ήρθαν καποια ανεπιτυχή αποτελέσματα κ έπρεπε να παρθούν κάποιες αποφάσεις για να αποφευχθεί ο υποβιβασμός της ομάδας. Οι διαφωνούντες αντί να κάνουν τις προτάσεις τους, αποχώρησαν. Από εκεί κ μετά άρχισε ένας ανηλεής πόλεμος με οποιονδήποτε τρόπο εναντίον της διοίκησης του Γυμναστικου κ των ανθρώπων που έκαναν όλη την δουλεία για να μπορούν κ τα τμήματα της ΑΓΕΧ να δουλεύουν κ να αγωνίζονται απερίσπαστα. Ήρθε λοιπον το καλοκαίρι που είχαν έρθει όλα αυτά τα επιτυχή αποτελέσματα που ανέφερα παραπάνω, από τις δυο ομάδες της πόλης μας. Ήρθε όμως κ η εποχή να αποκτήσει μια διοίκηση κ η ΑΓΕΧ για να μπορέσουν να προχωρήσουν σε ουσιαστική συγχώνευση τα δυο σωματεία κ το σωματείο που θα πρόεκυπτε ανεξάρτητου ονόματος να ξαναπάρει την πορεία κ την ανάπτυξη που του αξιζει. Στηρίζοντας λοιπόν στην εκλογή του, τον σημερινό πρόεδρο της ΑΓΕΧ οι άνθρωποι του Γυμναστικού έδειξαν έμπρακτα ότι το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το καλό της πόλης μας μέσα από την ανάπτυξη του basket, αδιαφορώντας αν ο σύλλογος θα λέγεται ΑΓΕΧ η Γυμναστικός. Οι άνθρωποι όμως της ΑΓΕΧ πλέον συνεχίζοντας όλο το καλοκαίρι έναν πόλεμο λάσπης κ συκοφαντίας περιέργως προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να εμποδίσουν να επιτευχτεί ο στόχος που από κοινού είχε αρχικά μπει.

Οι λόγοι; Καθαρά ιδιοτελείς κ οικονομικοί.

Πόλεμος από τους ανθρώπους αυτούς – για να μην πω μόνο από τον πρόεδρο - για να πάρει η ΑΓΕΧ περισσότερες ωρες στα κλειστά γυμναστήρια της πόλης, ασφαλώς για εκμετάλλευση από τα τμήματα των ακαδημιών.

Διχόνοια κ γενικός ευτελισμός είναι επίσης γεγονός πλέον μεταξύ ανθρώπων που συνεργάζονταν μέχρι πριν λίγους μήνες.

Έρχεται όμως κ η έναρξη των αγωνιστικών υποχρεώσεων. Το ανδρικό τμήμα του Γυμναστικού ξεκίνησε πρωταγωνιστικα το πρωτάθλημα της Γ’ Εθνικής με 4 νίκες σε ισάριθμα παιχνίδια, παρά τον πόλεμο που συνεχίστηκε κ τη φημολογια για διάλυση της ομάδας, για ανυπαρξία κ ότι άλλο γράφτηκε κ ειπώθηκε από τους φίλους κ τους «φωστήρες» του Χαλκιδεϊκου basket.

Το αντίστοιχο ανδρικο τμήμα της ΑΓΕΧ μιας ιστορικής ομάδας που θα έπρεπε να είναι τιμή στον καθένα να φορέσει τη φανέλα της, να ξεκινήσει από την τελευταία τοπική κατηγορία ανυπόληπτη κ με παίχτες που άλλες εποχές δεν θα μπορούσαν ούτε στα όνειρα τους να δουν ότι θα φύρανε αυτή τη φανέλα.

(Περιττό να αναφέρω ότι οι εμφανίσεις κ το αθλητικό υλικό που χρησιμοποιήθηκε είναι της περασμένης χρονιάς που οι ομάδες ήταν ενιαίες).

Η γυναικεία ομάδα έρμαιο των αντιπάλων κ ανέτοιμη να συμμετάσχει αξιοπρεπώς στο πρωτάθλημα της Α2. Κ εδω βέβαια πάλι οι εμφανίσεις κ το αθλητικό υλικό να είναι της περασμένης χρονιάς που οι ομάδες ήταν ενιαίες.

Το χειρότερο το άφησα για το τέλος. Τα μικρα παιδιά της Χαλκιδας που θέλουν να μάθουν κ να παίξουν basket ψάχνουν να βρουν ποιος είναι που κ κρυφτούλι απο τους διηθούντες για να πάρει η ΑΓΕΧ πιο πολλές ώρες – αν είναι δυνατόν – από το Γυμναστικό για εκμετάλλευση από τα τμήματα των ακαδημιών που πέρυσι είχαν μια άψογη συνεργασία.

Την προηγούμενη εβδομάδα με ρώτησε στο δρόμο μια γνωστή μου ότι την πήρε τηλέφωνο κάποιος προπονητής της ΑΓΕΧ να της πει να μην πάει το παιδί της μια συγκεκριμένη ώρα στο γήπεδο για basket γιατί θα είναι της άλλης ομάδας εκεί κ όχι της ΑΓΕΧ.

Έχω να πω ένα μεγάλο κρίμα γι’αυτήν την κατάντια, αυτής της πόλης, που μικροπρέπειες κ σκοπιμότητες έχουν κυριέψει τη ζωή όλων κ τις προσωπικές μας σκέψεις.

Τελειώνοντας θα ήθελα να παρακαλέσω αλλά κ να προκαλέσω όλο τον κόσμο της Χαλκιδας που αγαπάει τον αθλητισμό, να έρθει κοντά. Να στρατευθεί γιατί η Χαλκίδα αξίζει κ μπορεί να έχει μια ομάδα στις υψηλότερες κατηγορίες κ να καμαρώνει όπως καμάρωνε όταν τη δεκαετία του 80 η ομάδα της ΑΓΕΧ επαιζε στα σαλόνια της Β’ Εθνικής (πριν δημιουργηθεί η Α2), κ του 90 είχε φτάσει μια ανάσα από την Α1.

Δεν μπορεί κανένας «προσωρινος» πρόεδρος να κρύβεται πίσω από την ιστορια μιας ομαδας, να λασπολογεί, να μηδενίζει κ από την άλλη να εμφανίζεται στους ανθρώπους που τον πλησιάζουν για να συμβάλει κ αυτός να ενωθούν τα δυο σωματεία λέγοντας: “ Eδω είμαι. Πείτε μου τι να κάνω”, όταν φτάνει το δια ταύτα να μην είναι πουθενά.

Βρέθηκα ανάμεσα στους ανθρώπους του «Γυμναστικου» γιατί σε αυτούς ανάμεσα υπήρχαν παλιοί αθλητές του basket της ΑΓΕΧ, επιστήμονες που είχαν ανδρωθεί μέσα από την ΑΓΕΧ, ανθρωποι με κοινό παρονομαστή το basket κ μόνο αυτό. Ποιος λοιπόν απο αυτούς τους ανθρώπους που βρίσκονται στη διοίκηση αυτής της ομάδας σήμερα μπορει να πει κ να καμαρώσει ότι είναι «πιο πολύ ΑΓΕΧ» από τους άλλους που σήμερα καθοδηγούν μια ομάδα της Χαλκιδας πετούμενα, προς το παρόν, στη Γ’ Εθνική κ κάνουν πρωταθλητισμό.

Ας δείξουμε όλοι μαζί πόσο αγαπάμε το basket σε αυτή την πόλη. Δεν είμαστε πολλοί γι’αυτό είναι κρίμα να είμαστε διχασμένοι. Ας αφήσουμε πίσω εγωισμούς, μισαλλοδοξίες, κακίες κ ας ενώσουμε τις δυνάμεις μας να γίνουν οι 2 ομάδες basket της πόλης μας, μια. Η γυναικεια της ΑΓΕΧ (που δεν της αξίζει χάνει καταυτόν τον τρόπο κ να διασύρεται σε κάθε παιχνίδι, να αντιμετωπίζεται σαν φτωχός συγγενής από τις υπόλοιπες) θα μπορούσε να έχει κάνει καλύτερο ξεκίνημα αν όχι ισάξιο με το ανδρικό τμήμα του Γυμναστικού, που αυτή τη στιγμή πρωταγωνιστει κ να μας κάνει περήφανους. Κ οι υποδομές αυτής πόλης με τα παιδικά, εφηβικά, κ τα τμήματα κορασίδων, που πάντα είχαν πανελληνίας εμβέλειας επιτυχίες, να έρχονται από πίσω κ να καλύπτουν οποία κενά αφήνουν οι μεγαλύτεροι.

. . . Μια ομάδα basket στη Χαλκίδα βιτρινα σε αυτή την πόλη κ τα γήπεδα γεμάτα από παιδιά φορώντας μια φανέλα, περιστοιχισμένα από ανθρώπους που αποδεδειγμένα αγαπάμε το basket, έχουν προσφέρει κ έχουν τη διάθεση να προσφέρουν κάτι ακόμα για την πρόοδο κ τον αθλητισμό της νεολαίας στη Χαλκίδα. . .

Μετά τιμής,
Βαγγέλης Δ. Δαρδανός

ΑΠΑΝΤΗΣΗ του blog (Προσωπικά άποψη και όχι επίσημη)

Δύστυχος αυτά όλα που διαβάζω κάτι μου θυμίζουν. Μου θυμίζουν ποδόσφαιρο την γκρίνια που είχαν όλες οι ομάδες της Χαλκίδας όταν έπεσε ο ΑΟΧ στο τοπικό. Εδώ όμως από όσα διαβάζω διαπιστώνω τα αντίθετα.

Γκρίνια και πάλι γκρίνια

Το μεγαλύτερο κακό όλων κατά την δικιά μου άποψη είναι η εξής:

Όταν μία πόλη έχει περισσότερες από 2 ομάδες σε ένα άθλημα το πρόβλημα είναι τεράστιο. Και πλέον δεν έχουμε να κάνουμε με ΠΟΛΗ αλλά με ΟΜΑΔΑ. Δεν είναι το ίδιο κάποιος που υποστηρίζει Ολυμπιακό να υποστηρίζει και Εθνικό επειδή και οι 2 ομάδες είναι από τον Πειραιά. Δείτε και την Βολιώτικη κόντρα μεταξύ του τοπικού Ολυμπιακού και της Νίκης. 

Εγώ λοιπόν θέλω να ρωτήσω το εξής. Από την στιγμή που υπήρχε η ΑΓΕΧ, υπήρχε η ομάδα μπάσκετ της Χαλκίδας, ΠΟΙΟΣ Ο ΛΟΓΟΣ ΙΔΡΥΣΗΣ ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΣΩΜΑΤΙΟΥ ΣΤΗΝ ΧΑΛΚΙΔΑ; ΠΟΙΟΣ Ο ΛΟΓΟΣ ΙΔΡΥΣΗΣΗ ΤΟΥ ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΟΥ; Γιατί ίδρυσαν τον Γυμναστικό αφού υπήρχε η ΑΓΕΧ. ΚΑΙ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΞΕΚΙΝΑΝΕ ΟΛΑ!

Το ίδιο και στο ποδόσφαιρο με την μόνη διαφορά ότι εκεί αποφάσισαν κάποιες ομάδες μετά από 10 χρόνια ότι δεν είναι συγχωνευμένες με τον ΑΟΧ και θα δράσουν ανεξάρτητα. 

Όταν εγώ προσωπικό μιλάω για μπάσκετ, μιλάω για ΑΓΕΧ! Όλες οι άλλες ομάδες μου είναι αδιάφορες γιατί δεν έχουν την ιστορία της! Αυτό για μένα έχει να κάνει με το σωματείο και με ποια ομάδα αγαπώ και όχι με τους ανθρώπους. Γιατί από την άλλη δεν μπορώ να κρύψω ότι θαυμάζω τις προσπάθειες του Γυμναστικού και των ανθρώπων και υποστηρίζω την ομάδα. Εύχομαι να πάρει την άνοδο. Αλλά δεν μπορώ να πω ότι είμαι φίλαθλος της ομάδας αυτής. ΕΙΜΑΙ ΑΓΕΧ! Και αυτό δεν έχει να κάνει με το μπάσκετ της Χαλκίδας. Μην παίρνεται την λογική ότι και ο Γυμναστικός Χαλκίδα είναι. Π.χ. ο ΑΟΧ Χαλκίδα είναι. Και η Προποντίδα Χαλκίδα, και ο Ολυμπιακός Χαλκίδας και τα Αλάτσατα και η Κάνηθος. Όμως η ομάδα της πόλης μας λέμε ότι είναι ο ΑΟΧ. Το ίδιο ισχύει και στο μπάσκετ. Η ΑΓΕΧ είναι τους περισσότερους η ομάδα μας. Η διαφορά είναι ότι κανείς από αυτούς δεν θέλει το κακό του ΓΠΣΧ. Απλά αυτό που θέλουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους είναι η συνένωση και ο ΓΠΣΧ να γίνει ΑΓΕΧ. 

Τέλος το ότι γίνεται με τις ακαδημίες, αυτό όπως είπα είναι αυτό το λάθος που έγινε κάποτε, το ότι ενώ είχαμε 1 ομάδα μπάσκετ στην Χαλκίδα, φτιάχτηκαν άλλες 10. Αυτά πάντα θα γίνονται και δεν μου κάνουν εντύπωση

Για μένα ας κοιτάξουν οι ομάδες τον Δρόμο τους. Ο ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΟΣ, δεν είναι αυτός που έχει το πρόβλημα, καθώς δεν έχασε και τίποτα και προχωράει μπροστά. Η ΑΓΕΧ είναι αυτή που έχει να δώσει εξηγήσεις. Ίδιοι άνθρωποι, ήταν στην ΑΓΕΧ όταν διαλύθηκε, οι ίδιοι την παρατήσαν για 1 χρόνο, μαζεύοντας ο Γυμναστικός (με τον Κολτσιδόπουλο) τα κομμάτια της, οι ίδιοι είναι τώρα και κοιτάνε το καλό της. Ας δώσουν πρώτα εξηγήσεις, ας μας πουν για την ξεφτιλιστική χρονιά του 2009-10, ας μας πουν γιατί έπεσε από την Α2 στην Β' ΕΣΚΑΣΕ και μετά ας δικαιολογηθούν ότι προσπαθούν να υπερασπιστούν την ιστορία της.