0 ΔΕΝ ΑΝΤΕΞΕ ΚΑΙ ΕΠΕΣΕ Ο ΑΟΧ

Το πρωτάθλημα της Γ’ Εθνικής, εδώ και λίγες ώρες αποτελεί ανάμνηση, ένα πρωτάθλημα που συνοδεύτηκε με την πτώση της Χαλκίδας στο Α’ τοπικό. Και πλέον δεν υπάρχει η Δ’ Εθνική για να «χρυσώσει» το χάπι των ομάδων, ότι και καλά, είναι ένα επίπεδο και ένα σκαλοπάτι πάνω απ’ το Α’ τοπικό. 

Η Χαλκίδα είναι υποχρεωμένη σε λίγο καιρό να πάει να παίξει στην Τριάδα, στην Καστέλλα, στην Σκύρο, στην Δροσιά και όπου αλλού (σ.σ. τώρα μην αρχίσω να λέω ότι «δίχως να θέλω να υποτιμήσω τις άλλες ομάδες και άλλα τέτοια κουραφέξαλα». Είναι γνωστό ότι δεν τις υποτιμώ).

Θα πει κάποιος, γιατί φέτος που πήγε και έπαιξε η Χαλκίδα; Στον Δομοκό, στην Νεοκαισάρεια, στην Τερψιθέα, στην Αγιά και δεν συμμαζεύεται. Σιγά τα …Καμπ Νου και τα …Μπερναμπέου. Και είχε και περισσότερα έξοδα μετακίνησης. Πέρα απ’ την πλάκα όμως (σ.σ. η κατάσταση ούτως η άλλως δεν σηκώνει πλάκα), υπάρχει και η υστεροφημία, υπάρχει και το γόητρο, το πληγωμένο –αδιαμφισβήτητα- για τη Χαλκίδα, που δεν της επιτρέπει να χαμογελάει, για το πισωγύρισμα του υποβιβασμού.

Λαμία - Χαλκίδα

Πράγματι η φετινή Χαλκίδα πέρασε τα «μύρια όσα» και μάλιστα σ’ ένα πρωτάθλημα στο οποίο και οι 15 ομάδες που αναμετρήθηκαν, γνώριζαν εξαρχής, ότι θα πέσουν οι μισές (πιο συγκεκριμένα οι 7).

Το περασμένο καλοκαίρι η Χαλκίδα –όπως συνηθίζεται- ταλανίστηκε αρκετά μέχρι να βρει μία στοιχειώδη διοικητική ισορροπία, με πρόεδρο τον Ταρνανά που μέχρι την ύστατη ώρα, έλεγε και ξαναέλεγε ότι «εγώ τέλειωσα απ’ την Χαλκίδα, δεν θέλω να συνεχίσω», ωστόσο τοποθετήθηκε (εκ νέου) στον προεδρικό θώκο, με τις ευλογίες των υπολοίπων, ενδεχομένως και ελλείψει …άλλου, (απ’ τη στιγμή που ο Καθαροσπόρης ξεκαθάρισε απ’ την πρώτη στιγμή, ότι θα σπρώξει την κατάσταση χωρίς να κουβαλήσει στη πλάτη του, απαραίτητα, κάποιο αξίωμα).

Οι φίλαθλοι του ΑΟΧ στον Αμπελώνα

Ο Καθαροσπόρης με την -κατά τα άλλα- σεβαστή αναγνωρισημότητα που έχει ως άτομο της κοινωνίας μας, αλλά και της πολιτικής σκηνής, αποτέλεσε την κύρια αφορμή στο να συγκροτηθεί η διοίκηση από ανθρώπους (όχι ισχυρούς οικονομικά), που όμως έχουν ασχοληθεί -κατά κόρον- με τον ΑΟΧ (και) στο πρόσφατο παρελθόν.

Χαλκίδα - Κύμη

Από’ κει και μετά, το στοίχημα ήταν να φτιαχτεί το αγωνιστικό παζλ, ένα παζλ, που όπως αποδείχθηκε ότι του έλλειπαν βασικά …κομμάτια, επομένως ήταν εξαιρετικά δύσκολο για τους «νερατζούρι» να πορευτούν με ηρεμία και καθαρό μυαλό, σ’ έναν δρόμο γεμάτο αγκάθια και ανηφοριές.

Η Χαλκίδα δεν τα κατάφερε. Θα συμφωνήσω με τα λόγια του Ηλία Ατματζίδη που είχε πει ότι «δεν υπάρχουν ήρωες στην μπάλα», όμως υπάρχουν προπονητές και παίκτες που προσπαθούν να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους, και ως τέτοιοι θα πρέπει να αντιμετωπισθούν ο Τοκπασίδης και οι ποδοσφαιριστές του, που ουσιαστικά …πλήρωσαν την απειρία, την ατυχία (αλλά αυτή είναι μέσα στο πρόγραμμα) και το κακό ξεκίνημα, που υποχρέωσε τον ιστορικό σύλλογο να κυνηγάει απ’ το πρώτο λεπτό της σεζόν του πρωταθλήματος, την γραμμή που χώριζε την Γ’ Εθνική απ’ το Α’ τοπικό.

Χαλκίδα - Λαμία

Η Χαλκίδα ναι μεν κάλυψε μεγάλο χαμένο έδαφος, αλλά ουδέποτε μετακόμισε στην «γειτονιά» των παραμενόντων ομάδων στον 3ο όμιλο της Γ’ Εθνικής.

Απ’ τα μισά του α’ γύρου και μετά, συνδύασε τις καλές εμφανίσεις και την καλή προπόνηση (κατά κοινή ομολογία) με θετικά αποτελέσματα, ωστόσο σε καίρια παιχνίδια (βλέπε τα εντός έδρας ματς με Κύμη και Λαμία ή το εκτός έδρας παιχνίδι στο Δομοκό), δεν βρήκε τον τρόπο να λύσει τον γόρδιο δεσμό.

Αφού βέβαια πρώτα, η διοίκηση «επέλεξε» να μην ενισχύσει την ομάδα, μία εξέλιξη που ενδεχομένως να αποτέλεσε και …παγκόσμια πρωτοτυπία, δηλαδή ένας σύλλογος να μην προχωράει σε διορθωτικές κινήσεις (έστω μία εμβόλιμη μεταγραφή ρε αδερφέ), για να εκπληρώσει τον στόχο της παραμονής.

Χαλκίδα - ΑΟ Καρδίτσας

Ακόμα και η Τριάδα δηλαδή στο Α’ τοπικό, βλέποντας ότι χάνει τη γη κάτω απ’ τα πόδια της και οδεύει για το Β’ τοπικό, απέκτησε απ’ το Μαντούδι τον Κουϊμτζίδη, ο οποίος με κρίσιμα γκολ την ξελάσπωσε και της έδωσε …αέρα παραμονής.

Προφανώς το αντεπιχείρημα των διοικούντων της Χαλκίδας είναι το σύνηθες «λεφτά ΔΕΝ υπάρχουν», γιατί αν υπήρχαν, και καλύτεροι παίκτες θα περνούσαν το κατώφλι του Δημοτικού Σταδίου το καλοκαίρι και η ομάδα θα ενισχυόταν τον Γενάρη και οι παίκτες θα έπαιρναν τα συμφωνηθέντα χρήματά τους στην ώρα τους (σ.σ. κάτι που βέβαια δεν συμβαίνει στην πλειοψηφία των ομάδων εν Ελλάδι, εκτός αν πρόκειται για τον ΠΑΟΚ του Σαββίδη ή τον Ολυμπιακό του Μαρινάκη, οπότε η κουβέντα σταματάει εδώ).

Οι φίλαθλοι του ΑΟΧ στο Δομοκό

Αλλά όταν στ’ αυτιά μας φτάνουν πληροφορίες, που κάνουν λόγο για την δυσκολία της διοίκησης να πληρώσει τα έξοδα της διαιτησίας, ή της μετακίνησης της ομάδας στα εκτός έδρας ματς, τότε και το γεγονός ότι αυτή η ομάδα συνεχίζει να παίζει, υπέρβαση είναι, κι’ ας μοιάζει όλο αυτό με κακόγουστο αστείο. Κατά συνέπεια, και οι όποιες εκκλήσεις του Τοκπασίδη για τον ερχομό τριών παικτών (6αρι, 9αρι και 10 αρι), δεν βρίσκουν αντίκρισμα, με αποτέλεσμα ο κόουτς του ΑΟΧ, να δηλώσει ότι «αν είναι να πάρω δύο παίκτες που να πληρώνονται και να χάσω άλλους 15 που πιθανόν δεν θα πληρώνονται, θα πολεμήσω με τα όπλα που διαθέτω». Σ’ αυτό το κομμάτι ο μόνος που δεν φταίει είναι ο Τοκπασίδης.

Ούτως η άλλως το οικονομικό πρόβλημα «φώναζε» απ’ το καλοκαίρι όταν ο Ταρνανάς έλεγε -όχι εμμέσως πλην σαφώς- αλλά …σαφώς, ότι «δεν πρόκειται να ξαναβάλω τα χρήματά μου σε ένα βαρέλι που δεν έχει πάτο». Κι’ όταν αυτοί που σε καθοδηγούν, σε πάνε σε λάθος μονοπάτια, τότε δεν υπάρχει σωτηρία.

Εκ του αποτελέσματος η χρονιά είναι αποτυχημένη, αν και ξαναλέω, πιστεύω ότι ο Τοκπασίδης -τηρουμένων των αναλογιών- έκανε ότι καλύτερο μπορούσε και ότι περνούσε από το χέρι του.

Οι φίλαθλοι του ΑΟΧ στη Λαμία

Ο υποβιβασμός της Χαλκίδας δεν είναι τραγικό γεγονός, δεν ήρθε και η καταστροφή. Δεν υπάρχουν τραγωδίες στην μπάλα. Τραγωδία είναι μόνο η απώλεια της ανθρώπινης ζωής.

Δεν έπαιζε στη Σούπερ Λίγκα η Χαλκίδα και έπεσε στο Α’ τοπικό. Στην ερασιτεχνική Γ’ Εθνική (με –κάποιες- ομάδες που δεν τις ξέρει η μάνα τους) έπαιζε.

Το ζήτημα είναι τι γίνεται από δω και πέρα και κατά πόσο οι άνθρωποι που κρατάνε τις τύχες του ΑΟΧ στα χέρια τους, έχουν την βούληση, την όρεξη, το μεράκι, την ικανότητα και την ποδοσφαιρική εξυπνάδα, να διαχειριστούν την επόμενη μέρα.

Έστω μία φορά –ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ δηλαδή -, η Χαλκίδα καλείται να αφήσει κατά μέρος τους πειραματισμούς, την εσωστρέφεια και τις αντιπαραθέσεις και να θέσει επί τάπητος ένα πλάνο, ένα σχέδιο, που όσοι κληθούν να το …υπηρετήσουν, θα κληθούν και να το τηρήσουν ευλαβικά και κατά γράμμα, ακόμα-ακόμα κι αν ο σύλλογος με την Αρέθουσα στο στήθος, χρειαστεί να περιπλανηθεί για δυο-τρία χρόνια στα κατώτερα –για τ’ όνομά του και την ιστορία του- ποδοσφαιρικά στρώματα.

Διότι αν γίνει ένα δημοψήφισμα, πιστεύω ότι οι περισσότεροι θα επιλέξουν την επιστροφή της υγιούς Χαλκίδας σε τρία χρόνια, παρά της προβληματικής Χαλκίδας την αμέσως επόμενη σεζόν που ουσιαστικά θα είναι …μία απ’ τα ίδια.

Γιατί και η ΑΕΚ πήρε το ασανσέρ και κατέβηκε στην Γ’ Εθνική, όμως ο γυρισμός της στη Σούπερ Λίγκα, αποτελεί θέμα χρόνου και τίποτα παραπάνω, ακριβώς γιατί ο «Τίγρης» είναι αυτός που εμπνέει σεβασμό, ασφάλεια και …όραμα.

Κάτι δηλαδή που δεν συμβαίνει στον Άρη Θεσσαλονίκης , εκεί που το μέλλον είναι εξαιρετικά αβέβαιο, μιας και δεν υπάρχει ο …αντίστοιχος «Τίγρης» που θα κάνει τους οπαδούς των «κιτρινόμαυρων» της συμπρωτεύουσας να μην βλέπουν εφιάλτες στον ύπνο τους. Μία τέτοια περίπτωση είναι και η Χαλκίδα. Χρειάζεται έναν άνθρωπο ηγέτη να μιλήσει στην ψυχή της.

Και μιας και έγινε λόγος για «ψυχή», η ομάδα μπορεί να έπεσε, αλλά αυτοί οι λίγοι, οι τρελοί, του ΣΦ Χαλκίδας «Τρελά Νερά», πραγματικά σήκωσαν την κούπα!

Γιάννης Τρυφωνίδης