Ο γεννημένος στη Χαλκίδα Νίκος Σιμιτζής υπήρξε ένας από τους πιο σημαντικούς ποδοσφαιριστές που ανέδειξε το Ευβοϊκό ποδόσφαιρο.
Ο Νίκος Σιμιτζής γεννήθηκε στη Χαλκίδα το 1946, ζει στην Αθήνα, είναι παντρεμένος και έχει 2 κόρες. Πέρα από επαγγελματίας ποδοσφαιριστής υπήρξε και Οικονομικός Διευθυντής στην εταιρεία Grecian Magnesite S.A. από όπου και συνταξιοδοτήθηκε.
Εξαιτίας κάποιων λανθασμένων προσωπικών του επιλογών αλλά και συγκυριών δεν αγωνίστηκε ποτέ σε κάποιο από τα μεγάλα ποδοσφαιρικά σωματεία της Ελλάδας.
Η ενασχόληση με το ποδόσφαιρο
Τον Αύγουστο του 1957 και ενώ έπαιζε μπάλα με τους φίλους του στην έρημη τότε οδό Κριεζώτου στη Χαλκίδα, έρχεται ο θείος του Βασίλης Παπαθεροδώρου μαζί με δυο φίλους του ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού Χαλκίδας, το Νίκο Τσαλίκη και τον Μπάμπη Χαραλάμπους και παίρνουν το Νίκο Σιμιτζή πηγαίνοντας τον κατευθείαν στα αποδυτήρια του Ολυμπιακού Χαλκίδος.
Είπαν στον προπονητή ότι είναι μεγάλο ταλέντο και να του δώσει την ευκαιρία να τον δει στο διπλό της ομάδας . Έτσι ξεκίνησε η ποδοσφαιρική του καριέρα κάνοντας τα πρώτα του βήματα στον Ολυμπιακό Χαλκίδας το 1958, σε ηλικία 12 ετών.
Το 1959 σε ηλικία 14 ετών μετακομίζει στην Αθήνα και πιο συγκεκριμένα στο Παγκράτι. Τρία χρόνια μετά (1962-63) από ένα λάθος υπογράφει στον Α.Ο. Παγκρατίου. Το 1964 επιστρέφει στη Χαλκίδα -καθώς η υποσχετική του με το Παγκράτι ήταν μόνο για ένα χρόνο- και στις 18 Σεπτεμβρίου συμμετέχει στο πρώτο του παιχνίδι με τον Ολυμπιακό Χαλκίδας, ο οποίος θα αποκλείσει την ομάδα του Ευρίπου με 2-1.
Στον Ολυμπιακό Χαλκίδος ο Νίκος Σιμιτζής αγωνίστηκε μέχρι και το 1967 όπου και έγινε η συγχώνευση του Ολυμπιακού Χαλκίδας με τον Εύριπο με τη νέα ονομασία της ομάδας να είναι Χαλκίδα, ομάδα η οποία έφτασε μέχρι και την Α΄Εθνική.
Ο Νικολάκης που έγινε Τιτίκα
 |
| Σιμιτζής και Δεληκάρης σε μία προσωπική μονομαχία στον αγώνα Ολυμπιακός Πειραιώς-Χαλκίδα για το Κύπελλο Ελλάδος |
Μπαίνοντας στα βαθιά σε ηλικία μόλις 12 ετών και μικροκαμωμένος όπως ήταν, ο Νίκος Σιμιτζής απέκτησε το ψευδώνυμο «Νικολάκης» που τον ακολούθησε για πολλά χρόνια.
Έφτανε όμως ένας αγώνας της Χαλκίδας με την Καρδίτσα και ένα αστείο του Λίβα για να αποκτήσει ένα νέο και όχι τόσο κολακευτικό παρατσούκλι, «Τιτίκα».
Στον αγώνα της Χαλκίδας με την Καρδίτσα ο Νίκος Σιμιτζής αγνοούσε τον Λίβα ο οποίος ήταν μόνος και του ζητούσε τη μπάλα. Όταν έφθασε στο κάθετο δοκάρι ο Λίβας σε όρια παραφροσύνης ούρλιαξε «Δώσε μωρή Τιτίκα τη μπάλα θα σε σκοτώσω». Τελικά ο Νίκος Σιμιτζής πάσαρε τη μπάλα και ο Λίβας έκανε το 3-0.
Έτσι έμεινε με αυτό το αταίριαστο για το ποδοσφαιρικό του στυλ παρατσούκλι αφού έχοντας την μπάλα στα πόδια του προκαλούσε φόβο στους αντιπάλους παρά φοβόταν ο ίδιος.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΣΙΜΙΤΖΗ
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΣΙΜΙΤΖΗ
Συνέντευξη εφ΄όλης της ύλης παραχώρησε στην Κορίνα Γιαννάκη, για λογαριασμό του Eviaportal ο παλαίμαχος Χαλκιδέος ποδοσφαιριστής Νίκος Σιμιτζής. Σε μία συνέντευξη με διάρκεια πάνω από μία ώρα ο Νίκος Σιμιτζής μίλησε για όλους και για όλα. Μοιράζεται επίσης με τους αναγνώστες του Eviaportal ανέκδοτες ιστορίες από την ποδοσφαιρική του ζωή φέρνοντας στη μνήμη του παράλληλα τα πιο σημαντικά παιχνίδια του και τους πιο δύσκολους αντιπάλους του.
Eviaportal: Κύριε Νίκο Σιμιτζή ήσασταν ένας πολύ επιτυχημένος ποδοσφαιριστής. Πως νιώσατε με όλη αυτή την επιτυχία; Ήταν οικονομικά τα οφέλη ή προσωπικά;
Νίκος Σιμιτζής: Ναι ήμουν επαγγελματίας αλλά μη νομίζετε όταν λέμε επαγγελματίας είναι όπως τώρα ότι κάναμε ένα συμβόλαιο 500.000 ή 300.000 ή 100.000 συν το μισθό και τέτοια. Τίποτα. Ένα μισθό είχαμε. Έναν αστείο μισθό και απλά παίρναμε ένα πριμ από τις νίκες που έκανε η ομάδα. Λεγόταν επαγγελματικά αλλά δεν μπορούσες να ζήσεις με αυτόν το μισθό εκείνη την εποχή. Το ποδόσφαιρο τότε ήταν αγνό. Εμείς αγαπούσαμε τη μπάλα και παίζαμε για τη μπάλα. Εγώ ανυπομονούσα στο τέλος κάθε αγώνα πότε θα έρθει η άλλη Κυριακή να παίξουμε πάλι μπάλα. Τώρα παίζεις σε μια ομάδα και μετά μπορεί να πας σε μια άλλη και να παίζεις ενάντια στην πρώτη ομάδα σου. Αυτό εκείνη την εποχή μας φαινόταν παράξενο. Μετά από ένα χρόνο να πας σε άλλη ομάδα δεν θα μπορούσε να γίνει.
Eviaportal: Πως νιώθατε με όλη αυτή την επιτυχία, την αναγνώριση;
Νίκος Σιμιτζής: Οπωσδήποτε ήταν μια πολύ μεγάλη εμπειρία. Αυτό λέω και στα νέα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με τον αθλητισμό. Είχαμε προπονητή τον κ. Ευάγγελο Χέλμη και μας ρώταγε μια φορά τι έχει μέσα η μπάλα. Και λέγαμε εμείς αέρα έχει κύριε Χέλμη. Και μας απαντούσε «Αέρα έχουν τα μυαλά σας. Η μπάλα έχει χρήματα, έχει δόξα, φήμη. Έχει τόσα πράγματα μέσα της που αν τα καταλάβετε τότε θα αγαπήσετε τη μπάλα». Έτσι και εγώ το καταλαβαίνω τώρα ότι έχουν περάσει 50 χρόνια από τότε που έπαιζα μπάλα και βλέπω ανθρώπους, αξιόλογους της Χαλκίδας γιατρούς, δικηγόρους κτλ.που έρχονται και με αγκαλιάζουν και με φιλάνε. Άνθρωποι που δεν τους ξέρω, άνθρωποι που τότε ήταν παιδάκια. Μάλιστα ένας επώνυμος γιατρός, 10 χρόνια μικρότερος μου, όταν συναντηθήκαμε μου είπε: «Νίκο μια μέρα που τελείωσε ο αγώνας περίμενα να βγεις από το γήπεδο για να έρθω να σε πλησιάσω και ήρθα κάποια στιγμή και κατάφερα και σε ακούμπησα. Και πήγα την επόμενη ημέρα στο σχολείο και έλεγα στους συμμαθητές μου ότι κατάφερα να ακουμπήσω το Σιμιτζή». Το αίσθημα του κόσμου που σε αγαπάει και σε αναγνωρίζει, αυτό και μόνο αξίζει και δεν αλλάζεται με τίποτα. Από εκεί και πέρα υπάρχουν αναμνήσεις, φιλίες, γνωριμίες, χαρές, λύπες, κλάμα όμως μετά από χρόνια που τα θυμάσαι είναι όλα μια ωραία ανάμνηση.
Eviaportal: Οικονομικά είπατε ότι δεν ήταν και τόσο καλά τα πράγματα
Νίκος Σιμιτζής: Ναι, οικονομικά δεν ήταν τόσο καλά. Το οικονομικό για εμένα ήταν ότι τακτοποιήθηκα επαγγελματικά, σπούδασα. Εκείνη την εποχή ήταν δύσκολο να έρθω. Στη Χαλκίδα έπρεπε να κάνω 4 προπονήσεις και μία το Σάββατο 5. Οπότε δεν προλάβαινα να διαβάσω. Έτσι έπαιρνα το τρένο με επιστροφή το βράδυ επειδή είχε φως για να μπορώ να διαβάζω. Διάβαζα στις διαδρομές.
Εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν πάρα πολλοί που σπουδάζανε σε ανώτατες σχολές. Τότε τα πιο πολλά παιδιά ήταν αμόρφωτα και τακτοποιούνταν ως εργάτες σε ΔΕΗ, ΟΤΕ, Λιμενικό κτλ. Εγώ και κάποια άλλα παιδιά είχαμε τότε τη δύναμη να πούμε ότι σπουδάζαμε. Μάλιστα οι συναθλητές μου κορόιδευαν γιατί όπως τώρα που έφερα μαζί την τσάντα μου έτσι και τότε κουβάλαγα μαζί τα βιβλία μου. Και στο ξενοδοχείο που πηγαίναμε καθόμουν και διάβαζα. Σπούδαζα βλέπεις στο Οικονομικό του Πανεπιστημίου Αθηνών. Οι άλλοι πειραχτήρια μου παίρνανε τα βιβλία, με κοροιδεύανε, με λέγανε τρελό επιστήμονα. Άλλοι παίζανε τάβλι, άλλοι χαρτιά, άλλοι έβγαιναν βόλτα. Εγώ καθόμουν και διάβαζα και οι άλλοι μου πετούσαν πράγματα. Παιδιά, φίλοι μου. Ήταν άλλες εποχές. Τώρα που τα θυμάμαι είναι πολύ ευχάριστες αναμνήσεις.
Eviaportal: Θυμάστε ποιο ήταν το πιο σημαντικό παιχνίδι σας και ποιος ο πιο δύσκολος αντίπαλός σας;
Νίκος Σιμιτζής: Δυο ποδοσφαιριστές που με δυσκόλευαν πολύ ήταν ο Απόστολος Ναλπάντης του Άρη και ο Κώστας Ιωσηφίδης του ΠΑΟΚ, οι οποίοι αναγνώριζαν την αξία μου παρότι έπαιζαν σε μεγάλες ομάδες και με μάρκαραν όπου βρισκόμουν και δεν με άφηναν να πάρω τη μπάλα. Το πρόβλημα των αντιπάλων μου ποιο ήταν; Ότι από τη στιγμή που με άφηνες να πάρω τη μπάλα στα πόδια μου και να γυρίσω από κει και πέρα όποιος και να ήταν αντίπαλος είχε πρόβλημα. Ένα προσόν είχα την τρίπλα. Ξέρανε λοιπόν οι προπονητές και λέγανε προσπαθήστε να μην πάρει ο Σιμιτζής τη μπάλα. Και αυτοί οι δυο ήταν συνέχεια man to man και ήταν και σκληρά παιδιά και γρήγοροι και δυσκολευόμουν και πολλές φορές άλλαζα και θέση γιατί ήμουν κλασσικό εξτρέμ, έπαιζα γραμμή δεξιά. Αυτή ήταν η θέση μου. Από εκεί και πέρα έπαιρνα τη μπάλα και τριπλάριζα πάνω στη γραμμή. Το θέμα ήταν να σήκωνα το κεφάλι μου να έδινα σωστά τη μπάλα. Αυτοί οι δυο με δυσκόλευαν. Αυτούς σκεφτόμουν εγώ γιατί όλοι οι υπόλοιποι σκέφτονταν πως θα αντιμετωπίσουν εμένα.
Συγκεκριμένα θυμάμαι, δεν θα πω όνομα, όταν ο Σούλης Παππάς είχε πάει στον Ολυμπιακό Πειραιώς παίζαμε αγώνα Κυπέλλου με τον Ολυμπιακό Πειραιώς. Τότε με πήρε τηλέφωνο ο Σούλης που ήταν πολύ καλός μου φίλος και μου λέει: «Νίκο έχω δίπλα μου τον Τζούλη π.χ. ο οποίος με παρακαλάει, επειδή τώρα διεκδικεί θέση στην ομάδα, μην του κάνεις τρίπλες αύριο. Παίξε πιο ήρεμα». Και του απάντησα ότι: «Εγώ ρε Σούλη έτσι παίζω. Να αλλάξω τρόπο παιχνιδιού; Πως γίνεται; Δε γίνεται». Το συγκεκριμένο ποδοσφαιριστή τον απασχολούσε που θα με αντιμετώπιζε.
Ένα παιχνίδι που θυμάμαι ήταν ένα παιχνίδι της Χαλκίδας με τον ΟΦΗ μέσα στη Χαλκίδα στο οποίο με νίκη της η Χαλκίδα ανέβαινε και μαθηματικά στην πρώτη κατηγορία. Ε λοιπόν σε εκείνο το παιχνίδι έκανα το παιχνίδι της ζωής μου. Έβγαλα το πρώτο γκολ. Το ευχαριστήθηκε η ψυχή μου. Μιλάμε για 10.000 κόσμο κρεμασμένοι από τις κερκίδες, από μπαλκόνια. Και ξεσήκωσα τον κόσμο που φώναζε Σιμιτζής. Πόσο μου άρεσε ο κόσμος που φώναζε. Και όσο ο κόσμος φώναζε τόσο εγώ τρελαινόμουν και έκανα και υπερβολές. Κερδίσαμε 2-0 και μετά έγιναν τα σχετικά πανηγύρια. Ξεφύγαμε 6 βαθμούς και στην ουσία είχαμε ανέβει στην Α’ Εθνική.
Eviaportal: Έχετε κάποια ανέκδοτη αποκλειστική ιστορία που να θυμάστε και να θέλετε να μοιραστείτε μαζί μας;
Νίκος Σιμιτζής: Πολλές έχω όταν έχεις τον κ. Ευάγγελο το Χέλμη προπονητή. Τα έχω γράψει και στο βιβλίο μου. Κάποιες τις πλήρωσα δίκαια, κάποιες άδικα. Ο κύριος Ευάγγελος με αγαπούσε, με λάτρευε. Αλλά επειδή έπαθα στην αρχή της σεζόν ηπατίτιδα, όχι λοιμώδη, απλά μου είχε φράξει η χολή από κάποια πέτρα, είχαν κιτρινίσει τα μάτια μου, είχα κομμάρες και οι γιατροί μου είπαν ότι έπρεπε να σταματήσω τη μπάλα για τουλάχιστον έξι μήνες. Οπότε ο κύριος Ευάγγελος , επειδή με χρειαζόταν, κάναμε μια ειδική θεραπεία να μη γυμνάζομαι τόσο πολύ όσο οι άλλοι για να μπορώ να αγωνίζομαι στα κρίσιμα παιχνίδια και να μην κουράζομαι. Και ο κύριος Ευάγγελος με πρόσεχε πάρα πολύ. «Μην κουράζεσαι, πήγαινε κοιμήσου μόλις τελειώσει το παιχνίδι, είσαι πολύ χλωμός» μου έλεγε.
Θυμάμαι τότε σε ένα παιχνίδι με την Κόρινθο που την είχαμε κερδίσει 3-0 ήμουν ο καλύτερος παίκτης του γηπέδου. Το είχαν γράψει και οι τότε εφημερίδες ότι είχα κάνει ένα τρομερό παιχνίδι. Όμως ήμουν πολύ κουρασμένος και εξαντλημένος. Τότε μου λέει ο κύριος Ευάγγελος: «Νίκο αγόρι μου σε βλέπω πολύ χλωμό, πολύ εξαντλημένο. Μήπως πρέπει να φύγεις, να πας στην Αθήνα;» και του είπα «Ναι κύριε Ευάγγελε έχω βγάλει το εισιτήριο. Να δείτε το». Ο κύριος Ευάγγελος ήξερε όμως ότι με το Σούλη τον Παππά μπλέκαμε και βγαίναμε συνεχώς για αυτό μου έλεγε συνέχεια να πας στην Αθήνα στο ξαναλέω. Εγώ είχα σκοπό να πάω στην Αθήνα. Έρχεται τότε ο Σούλης και μου λέει «Έχει το βράδυ ένα πάρτυ με κορίτσια. Θα πάμε»; Και του λέω «Μα ο κύριος Ευάγγελος είπε να πάω Αθήνα». Μου λέει τότε «Έλα μωρέ που θα το μάθει ο κύριος Ευάγγελος; Θα φύγεις με το πρωινό το τρένο». Πίτσι πίτσι με έπεισε. Πήγαμε στο πάρτυ, περάσαμε καλά και 5 η ώρα μου λέει ο Σούλης «Ρε γαμώτο το τρένο το πρωινό θα αργήσει. Πάμε να φάμε κάτι;» Του λέω «Και αν μας δει κανένας»; Μου λέει «Ποιος θα μας δει 5 το πρωί;» Πάμε δίπλα στο Παλίρροια που τότε υπήρχε ένα μαγαζί για τους ξενύχτες μπουζουκόβιους και παραγγέλνουμε να φάμε. Για κακή μου τύχη περνάει απέξω ο Γενικός Αρχηγός Χαλκίδας Παπαβασιλείου Περικλής, ο οποίος είχε πάει στα μπουζούκια και γύρναγε και ο οποίος είχε ακούσει τη στιχομυθία μου με τον κύριο Ευάγγελο και ο αθεόφοβος πάει χτυπάει την πόρτα τον ξυπνάει και του λέει «Ο Νίκος Σιμιτζής είναι εδώ. Είναι από κάτω και τρώει». Ντύνεται, κατεβαίνει κάτω, έρχεται στη τζαμαρία δίπλα στο κεφάλι μου και εγώ δεν τον έχω δει. Σε κάποια στιγμή βλέπω το Σούλη μαρμαρωμένο και όπως έχει το δαχτυλίδι του χτυπάει με το δαχτυλίδι του την τζαμαρία του, γυρνάω το κεφάλι μου και βλέποντας τον μαρμαρώνω. Από αντίδραση βάζω τα γέλια για να τον μαλακώσω λίγο. Αποτέλεσμα να πάω την Τρίτη προπόνηση και μου λέει «Τι ήρθες να κάνεις εσύ εδώ; Φύγε, φύγε, δεν θέλω να σε ξαναδώ. Θα σε ειδοποιήσω εγώ όταν σε χρειαστώ» και με έδιωξε. Αυτό συνεχίστηκε και την επόμενη Κυριακή. Όμως ο κύριος Ευάγγελος με αγαπούσε και δεν έπαιρνε πρέφα. Την Τρίτη Κυριακή πήγα στα αποδυτήρια μου λέει πάλι σήκω φύγε. Βάζω τα κλάματα εγώ και του λέω «Χτύπα με, χτύπα με. Δώσε μου 2, 3 χαστούκια. Έφταιγα. Σε παρακαλώ συγχώρεσε με. Είμαι κωλόπαιδο, το ξέρω».
Άλλη μια ιστορία διαδραματίστηκε στα Γιάννενα. Εκεί βέβαια ο κύριος Ευάγγελος δεν είχε δίκιο γιατί νόμιζε ότι εγώ φταίω και με τιμώρησε. Η ομάδα είχε βγει πρωταθλήτρια. Στον τελευταίο αγώνα με τον Παναιτωλικό που έγινε ο γύρος του θριάμβου με άφησε απέξω. Δεν με έβαλε στην 11αδα. Με άφησε στην εξέδρα. Και εγώ τότε έλεγα: «Κοίτα να δεις πρόσφερα τόσα και αισθάνθηκα αδικημένος».
Ο κύριος Ευάγγελος ήταν αυστηρός. Τότε που έγινε η συγχώνευση υπήρχε ο Ολυμπιακός και ο Εύριπος. Το μίσος ήταν πολύ μεγάλο μεταξύ των ποδοσφαιριστών, των φιλάθλων, των παραγόντων. Κατάφερε ο κύριος Ευάγγελος και με το χιούμορ του, την αυστηρότητα του, τα καλαμπούρια του να μας κάνει να αγαπηθούμε. Γίναμε όλοι φίλοι. Κάποια μέρα έγινε μια φάση. Μπαίνω εγώ από δεξιά δίνω πάσα στο Ρόγκα σουτάρει και βρίσκει δοκάρι. Στο ημίχρονο πάει ο κύριος Ευάγγελος στο Ρόγκα και του λέει «Τι έχασες ρε; Πως το έχασες αυτό;» Και του λέει ο Ρόγκας τρομοκρατημένος «Δουκάρ κύριε Ευάγγελε, δουκάρ» μίλαγε έτσι εκείνος επειδή ήταν από ένα χωριό τον Άι-Γιώργο της Βοιωτίας.
Άλλη ιστορία με τον Παναθηναϊκό όταν παίζαμε Κύπελλο Ελλάδος. Οι φίλαθλοι το θυμούνται ακόμα. Παίρνω τη μπάλα, τριπλάρισα από δεξιά όλη την ομάδα του Παναθηναϊκού, περνάω και τον τερματοφύλακα και εκείνη την ώρα επειδή είχα πολύ μεγάλη ταχύτητα και είχα πηδήσει πάνω από τον τερματοφύλακα την ώρα που μπαίνω με τη μπάλα στα δίχτυα η μπάλα βρέθηκε πίσω μου και η μπάλα χτύπησε στο τακούνι μου και γύρισε πίσω στην αγκαλιά του τερματοφύλακα. Είχα πέσει κάτω και τράβαγα τα μαλλιά μου. Τι έκανα έλεγα. Και εκεί ακούω γκολ. Μας νίκησε ο Παναθηναϊκός τότε. Ήμασταν στους 8 και θα πηγαίναμε στους 4. Μετά από κάποια χρόνια σε μια εκδήλωση με πλησιάζει κάποιος και μου λέει κύριε Σιμιτζή έχω μια απορία που με βασανίζει σε ολόκληρη τη ζωή μου. Εκείνη τη φορά με τον Παναθηναϊκό τριπλάρατε όλη την ομάδα, τον Οικονομόπουλο και γυρίσατε πίσω και τον ξανατριπλάρατε και χάσατε τη μπάλα. Γιατί το κάνατε αυτό; Σε αυτούς έμεινε εκείνη η εντύπωση. Τότε δεν υπήρχαν κάμερες, replay κτλ. Και του λέω: «Δεν πήγα να τον τριπλάρω. Η μπάλα βρήκε στο τακούνι μου». Πενήντα χρόνια τον βασάνιζε. Και τώρα βλέπεις έναν αγώνα στην τηλεόραση και την επόμενη δε θυμάσαι τίποτα. Ενώ τότε τον έβλεπες από μια κερκίδα και θυμώσουν μετά από πενήντα χρόνια μια φάση. Ήταν αλλιώτικα τα πράγματα τότε.
Eviaportal: Γνωρίζω ότι έχετε αγωνιστεί με την ομάδα του ΑΟ Χαλκίς όταν γνώρισε τις μεγάλες της δόξες φτάνοντας μέχρι και την Α Εθνική. Πως βλέπετε τον ΑΟΧ με το πέρασμα του χρόνου;
Νίκος Σιμιτζής: Λυπάμαι και κλαίει η ψυχή μου ειδικά για τις ομάδες της Χαλκίδας. Δυο ομάδες γνώρισαν μεγαλεία. Αν και ήταν και άλλες μεγάλες όπως η Προποντίδα. Η πρώτη μου ομάδα ο Ολυμπιακός Χαλκίδας έπαιξε πρώτη κατηγορία και πάντα πρωταγωνιστούσε. Έγινε η συγχώνευση και έγινε η Χαλκίδα.
Η Χαλκίδα την πρώτη χρονιά έκανε απίστευτη πορεία. Βγήκε μέχρι και Α΄Εθνική. Όμως μετά άρχισαν να γίνονται τεράστια εγκλήματα. Παραγοντικά κυρίως. Αυτό που λείπει από τη Χαλκίδα είναι σωστοί παράγοντες. Υπήρξαν κάποιοι παράγοντες που λειτούργησαν σωστά αλλά η Χαλκίδα έπεσε από παραγοντικά εγκληματικά λάθη. Το να ορθοποδήσει ξανά είναι πολύ δύσκολο και θέλει αρκετή προσπάθεια.
Και επειδή ζούμε στον αιώνα του ποδοσφαιρικού χρήματος, αν δεν υπάρξει παράγων με οικονομική επιφάνεια που θα θελήσει να στηρίξει τη Χαλκίδα δύσκολα η Χαλκίδα θα μπορέσει να ανέβει σε οικονομικά σαλόνια. Θα πρέπει πρώτα να υπάρξει οικονομική επιφάνεια, χρήμα, να μαζευτεί ότι καλό υπάρχει στην Εύβοια να αγκαλιαστούν από τη Χαλκίδα. Η Χαλκίδα να είναι το κέντρο ενδιαφέροντος.
Θα μου πείτε για τα Ψαχνά. Ο Ηρακλής Ψαχνών έφτασε ένα βήμα πριν την Α΄Εθνική. Αν ρωτήσετε σήμερα φιλάθλους των Ψαχνών να σας πουν την εντεκάδα του Ηρακλή πριν 2 χρόνια δεν θα τη ξέρουν. Οι περισσότεροι της ομάδας είναι ξένοι, άλλοι από εδώ, άλλοι από εκεί. Εάν ρωτήσετε φιλάθλους 70 ετών, 65 ετών ποια ήταν η σύνθεση της Χαλκίδας θα σας πούνε ακριβώς όχι μόνο τα ονόματα των παικτών αλλά και τα παρατσούκλια τους. Αυτή είναι η διαφορά. Ότι τώρα πια έχει αλλάξει το πράγμα. Το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει. Αν δεν υπάρξουν χρήματα, αν δεν υπάρξει το κίνητρο σε όλα τα παιδιά που θέλουν να πάνε στη Χαλκίδα πως θα ορθοποδήσει; Θα πάει και Γ΄Εθνική ίσως και Β΄Εθνική όμως μέχρι εκεί.
Eviaportal: Πως εξηγείτε ότι ο νομός της Εύβοιας δεν έχει εκπρόσωπο στην πρώτη κατηγορία από την εποχή σας;
Νίκος Σιμιτζής: Δεν έχει γιατί δεν υπήρξε άνθρωπος με οικονομική επιφάνεια, όχι να βγάλει χρήματα, να αγαπάει την ομάδα, την πόλη και να πει εγώ θα βάλω χρήματα γιατί έτσι ένιωσα και όχι γιατί σκοπεύεις να τα βγάλεις ξανά από την ομάδα. Και μπορώ να σας πω παράγοντες όπως ο Μανώλης Καστριώτης στον Ολυμπιακό Χαλκίδας τότε. Ο Ολυμπιακός Χαλκίδας τότε μεσουρανούσε στο επαρχιακό ποδόσφαιρο. Υπήρχε όμως ένας Χαλκιδέος παράγων ο οποίος έβαζε χρήματα, έφερνε αξιόλογους ποδοσφαιριστές τότε από την Αθήνα μαζί με αξιόλογους ντόπιους και η ομάδα πήγαινε καλά.
Στη Χαλκίδα όταν έγινε η συγχώνευση δεν χρειάστηκε γιατί ότι καλύτερο υπήρχε μαζεύτηκε στη Χαλκίδα και μαζί με 2-3 αξιόλογους Αθηναίους ποδοσφαιριστές όπως ο Λίβας που ο Λίβας θεωρείται Χαλκιδέος γιατί είχε κατάστημα στη Χαλκίδα.
Τώρα μπορεί να γίνει αυτό; Να έρθουν ποδοσφαιριστές από όλη την Εύβοια στη Χαλκίδα; Δεν θα γίνει. Κανείς δεν θα έρθει. Γιατί δεν είναι κίνητρο πια η Χαλκίδα για αυτά τα παιδιά. Δεν είναι όνειρό τους να παίξουν στη Χαλκίδα.
Eviaportal: Κύριε Σιμιτζή έχουμε δει τα τελευταία χρόνια να διαδραματίζονται πολύ σοβαρά περιστατικά με φιλάθλους στα γήπεδα που σε κάποιες περιπτώσεις έχουν οδηγήσει ακόμα και στο θάνατο. Τι γνώμη έχετε για όλο αυτό το φανατισμό; Πως πιστεύετε ότι μπορεί να σταματήσει όλο αυτό;
Νίκος Σιμιτζής: Καταρχάς δεν πάω στο γήπεδο. Αδυνατώ να πάω στο γήπεδο. Όχι μόνο γιατί φοβάμαι αλλά και γιατί στεναχωριέμαι με αυτά που λένε και που γίνονται μέσα στο γήπεδο. Και τότε γινόντουσαν φασαρίες αλλά όχι σε τέτοια επίπεδα. Τότε ο κόσμος ήταν μπερδεμένος. Τώρα όλα ξεκινάνε από τους οργανωμένους. Τότε δεν υπήρχαν οι εδώ οργανωμένοι και οι εκεί. Τώρα πως το λένε η ισχύς εν τη ενώσει . Δηλαδή όταν μαζεύονται 100 πιτσιρικάδες είναι στρατός. Δεν μπορείς να τους μαζέψεις.
Τότε εκείνη την εποχή τα εισιτήρια πήγαινες στο γήπεδο και έπαιρνες εισιτήριο και πήγαινε ο Ολυμπιακός εδώ, ο Παναθηναϊκός εκεί, η ΑΕΚ, μπερδεμένοι όλοι.
Γίνονταν μικροφασαρίες αλλά με την επέμβαση των ψυχραιμότερων σταματούσαν αμέσως. Τώρα η θύρα 13, η θύρα 7 και δεν ξέρω εγώ είναι όλο το έγκλημα γιατί εκεί μέσα παρεισφρύουν άτομα εγκληματικά, μπλεγμένα με ναρκωτικά, άτομα προβληματικά. Από κει ξεκινάνε όλα.
Άτομα που ασχολούνται από προσωπικά συμφέροντα, που θέλουν ορισμένοι να έχουν έναν προσωπικός στρατό. Για εμένα πρέπει να καταργηθούν οι οργανωμένοι με κάποιο τρόπο. Δεν ξέρω πως. Η πολιτεία, τα σωματεία δεν ξέρω τον τρόπο. Μπορεί να στεναχωρώ ορισμένους γιατί μπορεί να υπάρχουν και γραφεία οργανωμένα που είναι πράγματι σωστά αλλά δεν μπορείς να τα ξεχωρίσεις τη στιγμή που το 80% είναι προβληματικά.
Φταίνε οι εφημερίδες, οι δημοσιογράφοι, οι παράγοντες ακόμα και η πολιτεία που πέρασε τόσο μίσος στους φιλάθλους. Ίσως τους βολεύει κιόλας όλο αυτό. Να πηγαίνει ο κόσμος εκεί και να μη βλέπει άλλα πράγματα που τους ενδιαφέρουν. Μόνο με την κατάργηση των οργανωμένων μπορεί να αντιμετωπιστεί. Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλη λύση.
Λύση όμως δεν είναι και αυτό που πάει να περάσει τώρα ο Κοντονής που θέλει να καταργήσει το αυτοδιοίκητο της ΕΠΟ και να τιμωρηθεί το ελληνικό ποδόσφαιρο από την UEFA. Αυτό σημαίνει καταστροφή του ποδοσφαίρου. Θα πάμε 50 χρόνια πίσω. Δεν είναι λύση αυτό το να πεις πονάει κεφάλι κόβει κεφάλι. Αλλά για τους οργανωμένους μπορεί να υπάρξει λύση με συνεργασία πολιτείας και σωματείων.
Το παιχνίδι το δικό μου ήταν εντυπωσιακό. Μπορεί να μην ήταν ουσιαστικό. Μπορεί να υπήρχαν άλλοι πιο χρήσιμοι ποδοσφαιριστές από εμένα αλλά εγώ ξεσήκωνα τον κόσμο. Εγώ έδινα την ομορφιά, ξεσήκωνα τον κόσμο. Εκτός έδρας όταν αγωνιζόμουν και έκανα κάποιες εντυπωσιακές ενέργειες σηκωνόταν όλο το γήπεδο και με χειροκροτούσε. Δεν με έβριζε, δεν μου πετούσε μπουκάλια. Τίποτα. Ο κόσμος ευχαριστιόταν. Μου έλεγε μπράβο. Δηλαδή αυτό το πράγμα που γίνεται τώρα που πας να χτυπήσεις κόρνερ και σου πετάνε πράγματα δεν γινόταν.
Και τότε γίνονταν φασαρίες, όπως με το τοπικό ντέρμπι Ολυμπιακός Χαλκίδος- Εύριπος. Τότε έπεσε πολύ ξύλο μέσα στο γήπεδο. Θυμάμαι εγώ που έπαιζα στον Ολυμπιακό με το Σούλη που έπαιζε στον Έυριπο είχαμε πάει σε μια γωνιά στο κόρνερ και σχολιάζαμε το ξύλο που έπεφτε. Εμείς δεν ήμασταν αντίπαλοι. Και τότε γίνονταν αλλά σταματούσαν εκεί την επόμενη ημέρα ήμασταν όλοι φίλοι. Δεν κινδύνευε να σκοτωθεί κανένας.
Eviaportal: Πως βλέπετε το ποδόσφαιρο του χθες με το ποδόσφαιρο του σήμερα;
Νίκος Σιμιτζής: Η ερώτηση αυτή μοιάζει λίγο με την ερώτηση που κάνουν συνήθως, ποιος είναι καλύτερος ποδοσφαιριστής ο Πελέ ή ο Μαραντόνα; Άλλος λέει ο Πελέ και άλλος ο Μαραντόνα. Και αν βάλεις και τώρα ποιος ήταν ο καλύτερος ο Πελέ ή ο Μέσι δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης. Δεν μπορείς να απαντήσεις. Λένε αυτός ή αυτός. Μα δε γίνεται αυτό. Πρέπει να πάρεις τα κριτήρια του τότε και του σήμερα. Οι σημερινοί ποδοσφαιριστές έχουν τους διαιτολόγους τους, τους εργοφυσιολόγους που μετράνε τους σφυγμούς τους, πόσα μέτρα έτρεξαν και άλλα πολλά.
Την εποχή τη δική μου τα παπούτσια είχαν τάπες πλαστικές από κάτω. Πρόλαβα και τα παπούτσια που τότε λέγονταν σκάρες. Δηλαδή είχε μία σκάρα εδώ, μία σκάρα εκεί και μία σκάρα στη φτέρνα. Αυτές οι σκάρες δεν κόλλαγαν. Ήταν καρφωμένες. Όταν παίζαμε μπάλα οι πρόκες βγαίνανε στα παπούτσια και μας τρύπαγαν τα πόδια και μάτωναν και λέγαμε αμάν πότε να τελειώσει το ημίχρονο να πάμε στα αποδυτήρια. Στα αποδυτήρια είχαμε ένα αμόνι, σαν καλούπι ποδοσφαιρικό, βάζαμε το παπούτσι εκεί μέσα και με σφυρί χτυπάγαμε τις πρόκες για να γυρίσουν προς τα μέσα και να μη μας τρυπάνε και τα ξαναφοράγαμε τα παπούτσια.
Ακόμα οι μπάλες τότε ήταν δερμάτινες. Χωρίς υπερβολή οι μπάλες τότε όταν βρέχονταν γίνονταν 5 φορές πιο βαριές. Τώρα τη χτυπάς και πάει από τη μία μεριά στην άλλη. Βρεγμένη μπάλα τότε να τη χτυπήσει ποδοσφαιριστής και να πάει πάνω από 20-30 μέτρα; Δεν υπήρχε περίπτωση. Και αν έμπαινε και λίγο λάσπη γιατί τα γήπεδα τότε ήταν χωμάτινα δεν πήγαινε πουθενά η μπάλα. Τώρα τα γήπεδα έχουν χόρτο κάτω. Η μπάλα τρέχει. Τότε θυμάμαι στη Τούμπα που στο γήπεδο είχε βρέξει και είχε γίνει βάλτος το γήπεδο. Δεν μπορούσαμε να κλοτσήσουμε τη μπάλα. Την κλοτσάγαμε, κινούνταν 3 μέτρα και σταμάταγε. Ύψος δεν μπορούσε να πάρει και γινόταν μια λασπομαχία, σκοτωνόμασταν.
Άρα πρέπει να πάρει κάποιος εποχές. Τώρα το ποδόσφαιρο είναι μηχανοποιημένο, έχει πολύ τρέξιμο, πολλή δύναμη, αλλά δεν υπάρχει η ποιότητα που υπήρχε στην παλιά εποχή. Τώρα οι ποδοσφαιριστές είναι πιο ομαδικοί, κινούνται ασταμάτητα.
Στην εποχή τη δική μας τη μπάλα τη μάθαμε μέσα στις αλάνες, χωρίς προπονητή, χωρίς τίποτα. Ο καθένας έκανε ότι ήθελε και ανέπτυσσε ο καθένας το δικό του ταλέντο. Τώρα τα παιδάκια τα πάνε από 8 χρονών μέσα στα γήπεδα, τα βάζουν στα αγωνιστικά τετράγωνα επί 10 ή 5Χ5, παίζουν εκεί πέρα και έχεις τον προπονητή με τη μια να λέει κουνήσου, κάνε πάσα τη μπάλα και το παιδί δεν προλαβαίνει να αναπτύσσει το ταλέντο που έχει αλλά μαθαίνει από μικρό που είναι την ομαδικότητα αλλά δεν μαθαίνει την ατομικότητα του. Για αυτό βλέπεις σήμερα επαγγελματίες ποδοσφαιριστές που δεν ξέρουν να τριπλάρουν.
Πολλοί μου λένε «Ρε Νίκο αν αυτά που έκανες τότε τα έκανες τώρα που θα ήσουν;». Λέω δεν ξέρω που θα ήμουν. Θα μπορούσα να παίξω μπάλα τώρα όπως έπαιζα τότε; Γιατί αν έκανα τώρα αυτά που έκανα τότε θα ερχόταν ο άλλος θα μου έδινε μία και θα με πέταγε στα κάγκελα. Άρα πιστεύω ότι κάθε εποχή έχει τα δικά της. Τώρα είμαστε στην εποχή της δύναμης, της ενέργειας, της ομαδικότητας αλλά δεν υπάρχουν ποιοτικοί ποδοσφαιριστές. Βλέπεις το Μέσι και τρελαίνεσαι. Αλλά πόσοι Μέσι υπάρχουν; Βαριέσαι να βλέπεις ποδοσφαιρικό αγώνα πλέον. Μια ατομική ενέργεια δεν βλέπεις.
Αυτή είναι η διαφορά του τότε με το τώρα ποδόσφαιρο. Το τότε ποδόσφαιρο ήταν πιο ωραίο γιατί πιστεύω έβλεπες πράγματα πιο ποιοτικά. Σε ευχαριστούσαν. Έφευγες από το γήπεδο και ένιωθες γεμάτος. Τώρα μπορεί να γίνονται καλά παιχνίδια, αλλά αν από τα 100 δεις 5 που σε γέμισαν, τα υπόλοιπα 95 είναι σαν να μην τα είδες ποτέ. Η διαφορά είναι αυτή. Ότι δεν υπάρχει σύγκριση ούτε στο ποδόσφαιρο, ούτε στους ποδοσφαιριστές.
Εγώ θα έλεγα ότι είμαι κάπου στη μέση. Τα νέα τα παιδιά θα έπρεπε να περνάνε πρώτα από ένα επίπεδο ώστε να αναπτυχθεί πρώτα το ταλέντο τους και ύστερα να μπούνε στο μηχανοποιημένο ποδόσφαιρο. Σήμερα είναι βιομηχανοποιημένο το ποδόσφαιρο και κατασκευάζει ποδοσφαιριστές . Τότε το παιδί έβγαινε μέσα από την αλάνα.
Υπήρξα προπονητής αλλά δεν ασχολήθηκα επαγγελματικά γιατί είχα τη δουλειά μου. Θεωρώ όμως ότι το επάγγελμα του προπονητή είναι τυχοδιωκτικό. Πας σε μια ομάδα κάνεις συμβόλαιο και σε διώχνουν μετά από 2 χρόνια. Όταν μπήκανε τα παιδιά του Παγκρατίου στο γήπεδο έδωσα στον καθένα από μία μπάλα και τους είπα κάντε ότι θέλετε. Τους έδειξα πως να την κοντρολάρουν, πως να κάνουν τρίπλες, να μάθετε να μη φοβάστε τη μπάλα. Μάθετε να κυκλοφορείτε τη μπάλα και από τη στιγμή που η μπάλα δεν θα φύγει από τα πόδια σας αυτόματα θα έχετε αποκτήσει και εμπιστοσύνη και μέσα στο γήπεδο και θα κάνετε αυτό που θέλετε εσείς. Και πράγματι η ομάδα του Παγκρατίου βγήκε πρωταθλήτρια και πολλά παιδιά πήραν μεταγραφές για ομάδες της Α΄Εθνικής.
Eviaportal: Στο Facebook έχετε δημιουργήσει μια ομάδα με την ονομασία «Το ποδόσφαιρο του χθες και του σήμερα»με σκοπό να θυμηθούν οι παλιοί και να μάθουν οι νέοι. Θεωρείτε ότι οι Ευβοιώτες ενδιαφέρονται για το τοπικό ποδόσφαιρο και την ιστορία του;
Νίκος Σιμιτζής: Αυτό με προβλημάτιζε και εμένα στην αρχή. Ήξερα ότι θα είχε μεγάλη πέραση στους παλαιούς και ήξερα ποιοι θα ενδιαφερθούν. Το είχα δει από τις φωτογραφίες της παλιάς Χαλκίδας που ανέβαζα τα κομματάκια και έβλεπα ποιοι είχαν συμμετοχή σε μεγάλη ηλικία.
Όμως σε πληροφορώ ότι κάθε μέρα νέα παιδιά μου ζητάνε να γίνουν μέλη στην ομάδα. Αυτό με ευχαριστεί πολύ γιατί είναι αυτό που λέω. Οι παλιοί ωραία ναι θα θυμηθούν οι νέοι όμως πρέπει να μάθουν την ιστορία. Χωρίς να έχεις ιστορία, χωρίς να ξέρεις την ποδοσφαιρική ιστορία της πόλης σου δεν πας μπροστά. Πρέπει αυτό να είναι κίνητρο. Πρέπει να ξεκινάς από εκεί. Να ξέρεις. Εγώ όταν μπήκα στην ομάδα «Φωτογραφίες παλιάς Χαλκίδας» δεν ήξερα τη Χαλκίδα. Ασχολήθηκα ένα χρόνο και έμαθα τα πάντα. Αυτό θα είναι κίνητρο για τα νέα τα παιδιά. Πρέπει να μάθουν. Διότι περάσαν από τη Χαλκίδα πάρα πολλοί –που δεν ζούνε τώρα- αλλά γράψανε ιστορία και παίξανε σε αντίξοες συνθήκες μπάλα. Τα σωματεία που υπάρχουν τώρα υπάρχουν γιατί υπήρξαν εκείνα τα παιδιά τότε. Το ευχάριστο είναι ότι το μεγάλο ενδιαφέρον και η εισροή νέων παιδιών. Δεν μου ζητάνε να ενταχθούν στην ομάδα παλιοί. Ακόμα μου ζητάνε να ενταχθούν στην ομάδα και πολλές κοπέλες. Και υπάρχουν και μερικές κυρίες που με ευχαριστούν που τους κρατάω συντροφιά. Και μεγάλες κυρίες που τότε ήταν νεαρές και είναι δεμένες συναισθηματικά με το παρελθόν. Και αυτό με ευχαριστεί.
Ακόμα προσπαθώ να έχω διάλογο με όλους. Να απαντάω στα ερωτήματα τους γιατί και νέα παιδιά με ρωτάνε πολλά πράγματα. Πιστεύω θα πάει καλά γιατί έχει πολύ δρόμο ακόμα μπροστά της η ομάδα και μέχρι τώρα δεν έχουμε δει τίποτα. Να δούμε.
Τη Χαλκίδα την αγαπάω και σαν πόλη και ποδοσφαιρικά. Πάντα ένιωθα σαν άσωτος υιός. Έκανα να έρθω στη Χαλκίδα πάνω από 20 χρόνια. (σ.σ. Έφυγε σε ηλικία 28 χρονών, που πήρε μεταγραφή στην ομάδα του Αιγάλεω). Έστω μια εκδρομή. Πηγαίναμε συνήθως στην Επίδαυρο στο χωριό της γυναίκας μου. Κάποια στιγμή έκανα στροφή στη ζωή μου και θέλησα να γυρίσω πάλι πίσω στη Χαλκίδα.
Μένω Αθήνα αλλά βρήκα τους παλιούς μου φίλους στη Χαλκίδα. Με βοήθησε πολύ να έρθω σε επαφή μέσω των φωτογραφιών της ομάδας αυτής και έκτοτε άλλαξε η ζωή μου. Έχω ένα νόημα τώρα. Έχω ασχοληθεί πολύ και έχω έρθει σε επαφή με τον Παναγιώτη Καράβα, Πρόεδρος της Δημοτικής Κοινότητας Χαλκίδας να γίνει μια έκθεση με την ιστορία του ποδοσφαίρου της Χαλκίδας. Κάτι σαν μουσείο. Μου είπε να μου παραχωρήσει την αίθουσα του δημαρχείου εδώ στην παραλία. Περιμένει από εμένα. Του είπα όμως ότι επειδή μένω Αθήνα και είμαι τελειομανής, αν γίνει κάτι τέτοιο θέλω να γίνει σωστά. Και για να γίνει σωστά θα πρέπει πέρα από τη βοήθεια ορισμένων ανθρώπων να έρθω να μείνω για κάποιο διάστημα εδώ Χαλκίδα για να μπορεί να βγει αυτό το πράγμα. Πιστεύω να γίνει μέσα στο 2015. Το χρωστάω αυτό και πιστεύω να βγει καλό για να μπορέσει να δοθεί η ευκαιρία να γνωρίσουν την ιστορία του ποδοσφαίρου και άνθρωποι που δεν έχουν πρόσβαση στο Facebook. Να δούνε, να θυμηθούντε.
Ο Νίκος Σιμιτζής έχει δημιουργήσει στο Facebook και διαχειρίζεται την ομάδα «Το ποδόσφαιρο του χθες και του σήμερα» για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι.
Πηγή: eviaportal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου